dag 10, donderdag 14 juli Maclure
Blijf op de hoogte en volg Hein
14 Juli 2016 | Canada, Victoria
Vandaag hebben we nog geen praatjes. Anke voelde zich goed tot na het ontbijt. Toen moesten we een sprintje naar de stoel maken om te voorkomen, dat ze in de woonkamer flauw zou vallen. Dat gebeurde toch, gelukkig in de stoel.
We zitten nu met zijn tweetjes “gezellig” op de TV-kamer met de balkondeur naar buiten open:Anke slaapt merendeels en ik kan wat zaakjes regelen met het ziekenhuis, haar zorgverzekeraar, beide werkgevers en onze boekingen volgende week. Vanavond komen Joan Marie en David even langs, zelf chirurg, en vrienden van Nelly (ze gaan samen de “bike&barge” doen) om eens met Anke te babbelen hoe het gaat. Dat stelt gerust.
Door haar slaapjes heb ik tijd voor verdieping, bijv. in het huis: het huis van Nelly en Andy is ontworpen door architect Samuel Maclure en in 1922 gebouwd voor William Hedley MacInnes (1879-1975) en zijn Duitse vrouw Mathilde (1873-1957). William was directeur van de Western Soap Company. Voor Andy en Nelly woonden er meerdere, gerenommeerde families: o.a. Blackie (pensionado’s), Luitenant kolonel Squire van de Royal Canadian Army en de familie William Warren. William was 40 jaar lang verantwoordelijk voor o.a. de aanplant van de boulevard bomen en de hangende mandjes met bloemen aan de lantaarnpalen. Anno 2016 zijn beide nog gezichtsbepalend in Victoria als “city of blossoms”.
Ook Samuel Maclure (1860-1929) was een belangrijk man, in Europa onbekend, maar hier in Victoria verantwoordelijk voor een groot deel van het British Columbia erfgoed. Deels door zijn eigen projecten, deels door zijn invloed op latere architecten. Hij startte pas op zijn 30e als selfmade architect. Hij was tekenaar, botanist, schilder, hovenier, poëet. Hij leefde en werkte in een tijd, dat Victoria haar eigen vorm en inhoud kreeg door de nieuwe politieke en industriële elite en door grote provinciale opdrachten, o.a. parlementaire gebouwen (Government House) en grote hotels (Empress Hotel) voor de spoorwegen, huizen voor privé-personen (Craigdarroch Castle) en zijn vriendschap met voor die tijd vormgevende personen, zoals Emily Carr (artieste). En mrs. Butchart ofwel Jenny Foster Kennedy!, de jonge vrouw van de steenrijke industrieel Robert Pim Butchart. Maclure verschafte zich toegang tot de society van Victoria met koloniale families als Pemberton, Langleys, Dunsmuirs, Todd and Douglas.
De stijl van Maclure kenmerkt zich o.a. door de Tudor stijl, de herkenbare eetkamer met uit een stuk ingebouwde kast, lades, spiegel en raam, zoveel mogelijk gebruik maken van lokale producten zoals shingles (houten plankjes als dakbedekking), parketvloeren, ingebouwde zitjes met kussens, grote ruimten werden steeds onderverdeeld (sliding doors), tuinhuis als kleine kopie van het huis, en de tuin moest in harmonie met het huis zijn: lokale bloemen, met een bloei door het hele jaar. Aan de gevel werd steeds extra aandacht gegeven want deze moest het juweel zijn: accenten op de balkenstructuur, mooi glas en prachtig schilderwerk. Dat combineerde hij met het samen bouwen: de wensen van de eigenaar stonden centraal, waardoor het definitieve eindproduct bij Maclure altijd onvoorspelbaar was.
Conclusie: het huis van Nelly en Andy is een rasechte Maclure. Een architect voor de binnen- en buitenkant! (bron: Martin Segger, the buildings of Samuel Maclure).
Morgen is er weer een dag.