Dag 12, 16 juli, Annual Art Market Fairfield
Blijf op de hoogte en volg Hein
16 Juli 2016 | Canada, Victoria
Dag 12, zaterdag 16 juli, annual Art Market Fairfield
Heerlijk heb ik geslapen op een mix van Champagne, Erdinger (Duits witbier) en teveel Corona’s (Mexicaans bier) gisteren bij de buren: wat hebben we genoten. Geen wonder, dat vandaag de nieuwe, zonnige dag in het prachtige Victoria begint met een kleine kater! We hebben uitgeslapen tot 9 uur en ritueel afscheid genomen van de ziekenhuiskleding van Anke (boven- onderkleding, unterhose en anti slip sokken met een smiley) netjes gewassen en het gaat als 2-hands kleding mee naar Nederland. Als je iemand in Culemborg ziet lopen met kleding van Vancouver Island Health Authority, dan komt dat via Anke of Bartje!
Het bloemetje, dat we gekregen hebben ruikt heerlijk aan de ontbijttafel. We hebben geen idee van de kleine gekleurde bloemen, maar ze zijn een leuke steun in de rug voor het herstel van Anke.
Om half 11 wandelen we, Anke gewapend met haar schouder immobilizer en mitella, naar de jaarlijkse art market om de hoek, prachtig: schilderijen, sculpturen, pottiserie, kunstwerken, live muziek en kledingdracht. Nadat Anke haar handen had laten lezen kon ik niet achterblijven. Ze wist te vertellen, dat ik de dominantie heb ik uit mijn Mercuriuslijn, mijn handigheid van Apollo en energie van Jupiter. Volgend jaar is een jaar van stormen vanwege de “Saturn retrograd”. Dat zal ik nog eens opzoeken op dr. Google. Haar advies voor 2017: “go with the flow”.
We hebben ons 3 uur lang zeer goed vermaakt. Het was druk, maar rustiger en relaxter dan in Nederland: een leuke, hippe en lokaal betrokken sfeer, zonder eet-frietkraampjes e.d.. We moesten wel oppassen om niet tegen iemand aan te botsen, vanwege Anke’s schouder!!!
We zijn ook nog naar een fietswinkel geweest om mama voor 975 euro een nieuwe fiets te kopen: een prachtige trike (driewieler), zie foto. Hier kan ze tenminste niet mee vallen (dit is uiteraard een grapje ...). We zijn blij dat het een stuk beter met haar gaat, maar de Galloping Goose op een trike doen, doen we maar beter niet.
Bijzonder: er stond een informatiestand van de Victoriaanse hondenbrigade: zij wisten te vertellen, dat de Nederlandse stad Utrecht de eerste stad ter wereld is, die in de 17 eeuw al de hondenbelasting invoerde. Deze brigade is behoorlijk actief om het welzijn van dier en mens in goede banen te leiden. Ze zijn gemakkelijk per telefoon te bereiken (hun enige nummer staat bij elke hondenuitlaatplek). Je kunt hier terecht voor informatie, maar ook bijtincidenten of verbeterpunten kun je hier melden. Heleen stuurt elke dag leuke foto’s van Dino, maar een Dalmatiër hebben we hier nog niet gezien dus hier ligt nog een markt voor een entrepreneur. Aan de foto’s te zien, geniet ook Karlijn Buijs, het kleinkind van Annie en Sjef, van de prachtige Dino.
Op de weg terug zien we nog de kleine, zwarte eekhoorn. We menen ergens gelezen te hebben, dat deze “buitenlander” de oorspronkelijk rode en grotere eekhoorn behoorlijk aan het uitdunnen is. Terug thuis hebben we een beetje gechild op ons terras en Anke heeft tussen de bedrijven door nog veel slaap nodig. De spijsvertering begint ook weer een beetje op gang te komen met de beweging en het wandelen, want de medicatie legde dat behoorlijk stil: Anke begint weer wat meer te eten, de “stool” is weer op gang, maar ze heeft nog wel elke 4 uur een pijnstiller nodig.
Om de stool op gang te krijgen gaan we naar de “hot and cold cafe” in Cookstreet, op loop afstand. Een gezond, hip eetcafe met vega, glutenfree, mooie portie en zonder alcohol: een coconut curry soup met chips als vooraf, hmmmmm. Daarna een salade. Dan maar weer een intergalactisch rootbeer (geen bier dus!) gedronken, dat smaakt als de roze, harde kauwgum (Belga of zoiets) van vroeger. Het eetcafe sluit om 7 uur, dus we pakken een bakje koffie verder op.
We doen nog een wandelrondje Beacon Hill en de beach en komen nog wat “hotrods”tegen: heerlijk, dat typische geluid van een Amerikaanse V8.
We hadden discussie of we gisteren bij de Aylwards nou Croquet of cricket gespeeld hebben. We hebben er voor de lezer/kijker een foto bijgedaan. We hebben beide gelijk: ze noemen het ook wel eens cricket croquet, al heeft het niets met cricket te maken: Croquet is een balsport met als doel als eerste een bal, met behulp van een houten hamer, door poortjes te slaan tot men bij de eindpaal komt. Het wordt doorgaans op een goed onderhouden, kort geschoren grasmat gespeeld (bron: Wikipedia). Michele had niet alleen haar grasmat achter hun huis gisteren keurig geschoren, maar heeft ook een oogje in het zeil gehouden en ons verwend: “a near neighbour is better than a distant friend” zullen we maar zeggen.
Voor het slapen gaan sproeien we de tuin, die is prachtig, drinken een kopje thee en moeten (zeldzamerwijs) om half 10 voor de muggen uit de tuin naar binnen vluchten. Morgen maar eens een fotoshoot van Nelly’s schitterende tuin maken…
Heerlijk heb ik geslapen op een mix van Champagne, Erdinger (Duits witbier) en teveel Corona’s (Mexicaans bier) gisteren bij de buren: wat hebben we genoten. Geen wonder, dat vandaag de nieuwe, zonnige dag in het prachtige Victoria begint met een kleine kater! We hebben uitgeslapen tot 9 uur en ritueel afscheid genomen van de ziekenhuiskleding van Anke (boven- onderkleding, unterhose en anti slip sokken met een smiley) netjes gewassen en het gaat als 2-hands kleding mee naar Nederland. Als je iemand in Culemborg ziet lopen met kleding van Vancouver Island Health Authority, dan komt dat via Anke of Bartje!
Het bloemetje, dat we gekregen hebben ruikt heerlijk aan de ontbijttafel. We hebben geen idee van de kleine gekleurde bloemen, maar ze zijn een leuke steun in de rug voor het herstel van Anke.
Om half 11 wandelen we, Anke gewapend met haar schouder immobilizer en mitella, naar de jaarlijkse art market om de hoek, prachtig: schilderijen, sculpturen, pottiserie, kunstwerken, live muziek en kledingdracht. Nadat Anke haar handen had laten lezen kon ik niet achterblijven. Ze wist te vertellen, dat ik de dominantie heb ik uit mijn Mercuriuslijn, mijn handigheid van Apollo en energie van Jupiter. Volgend jaar is een jaar van stormen vanwege de “Saturn retrograd”. Dat zal ik nog eens opzoeken op dr. Google. Haar advies voor 2017: “go with the flow”.
We hebben ons 3 uur lang zeer goed vermaakt. Het was druk, maar rustiger en relaxter dan in Nederland: een leuke, hippe en lokaal betrokken sfeer, zonder eet-frietkraampjes e.d.. We moesten wel oppassen om niet tegen iemand aan te botsen, vanwege Anke’s schouder!!!
We zijn ook nog naar een fietswinkel geweest om mama voor 975 euro een nieuwe fiets te kopen: een prachtige trike (driewieler), zie foto. Hier kan ze tenminste niet mee vallen (dit is uiteraard een grapje ...). We zijn blij dat het een stuk beter met haar gaat, maar de Galloping Goose op een trike doen, doen we maar beter niet.
Bijzonder: er stond een informatiestand van de Victoriaanse hondenbrigade: zij wisten te vertellen, dat de Nederlandse stad Utrecht de eerste stad ter wereld is, die in de 17 eeuw al de hondenbelasting invoerde. Deze brigade is behoorlijk actief om het welzijn van dier en mens in goede banen te leiden. Ze zijn gemakkelijk per telefoon te bereiken (hun enige nummer staat bij elke hondenuitlaatplek). Je kunt hier terecht voor informatie, maar ook bijtincidenten of verbeterpunten kun je hier melden. Heleen stuurt elke dag leuke foto’s van Dino, maar een Dalmatiër hebben we hier nog niet gezien dus hier ligt nog een markt voor een entrepreneur. Aan de foto’s te zien, geniet ook Karlijn Buijs, het kleinkind van Annie en Sjef, van de prachtige Dino.
Op de weg terug zien we nog de kleine, zwarte eekhoorn. We menen ergens gelezen te hebben, dat deze “buitenlander” de oorspronkelijk rode en grotere eekhoorn behoorlijk aan het uitdunnen is. Terug thuis hebben we een beetje gechild op ons terras en Anke heeft tussen de bedrijven door nog veel slaap nodig. De spijsvertering begint ook weer een beetje op gang te komen met de beweging en het wandelen, want de medicatie legde dat behoorlijk stil: Anke begint weer wat meer te eten, de “stool” is weer op gang, maar ze heeft nog wel elke 4 uur een pijnstiller nodig.
Om de stool op gang te krijgen gaan we naar de “hot and cold cafe” in Cookstreet, op loop afstand. Een gezond, hip eetcafe met vega, glutenfree, mooie portie en zonder alcohol: een coconut curry soup met chips als vooraf, hmmmmm. Daarna een salade. Dan maar weer een intergalactisch rootbeer (geen bier dus!) gedronken, dat smaakt als de roze, harde kauwgum (Belga of zoiets) van vroeger. Het eetcafe sluit om 7 uur, dus we pakken een bakje koffie verder op.
We doen nog een wandelrondje Beacon Hill en de beach en komen nog wat “hotrods”tegen: heerlijk, dat typische geluid van een Amerikaanse V8.
We hadden discussie of we gisteren bij de Aylwards nou Croquet of cricket gespeeld hebben. We hebben er voor de lezer/kijker een foto bijgedaan. We hebben beide gelijk: ze noemen het ook wel eens cricket croquet, al heeft het niets met cricket te maken: Croquet is een balsport met als doel als eerste een bal, met behulp van een houten hamer, door poortjes te slaan tot men bij de eindpaal komt. Het wordt doorgaans op een goed onderhouden, kort geschoren grasmat gespeeld (bron: Wikipedia). Michele had niet alleen haar grasmat achter hun huis gisteren keurig geschoren, maar heeft ook een oogje in het zeil gehouden en ons verwend: “a near neighbour is better than a distant friend” zullen we maar zeggen.
Voor het slapen gaan sproeien we de tuin, die is prachtig, drinken een kopje thee en moeten (zeldzamerwijs) om half 10 voor de muggen uit de tuin naar binnen vluchten. Morgen maar eens een fotoshoot van Nelly’s schitterende tuin maken…
