dag 5 zondag 16 juli Hiking day and Red Rocks
Blijf op de hoogte en volg Hein
16 Juli 2017 | Verenigde Staten, Boulder
Om 7.15 kwam Sharon ons voor de deur met haar auto ophalen. Om 7.45 stonden we bij de koffiebar, het verzamelpunt van iedereen die mee wilde. Om 8 uur vertrokken we daar naar Wild Basin, naar de Ouzel falls. Om 9 uur stonden we daar klaar met 15 wandelaars (zie groepsfoto!), na 1 uurtje rijden. Prachtig weer, gezellige mensen, en 8 mijl (12 km!) gewandeld. Het was in de buurt van de Cabin van Susan en Alan.
Na 3,5 uur wandelen waren we half 2 terug! Eerst van 8300 naar 8900 voet naar boven en daarna weer naar beneden! moe, maar voldaan. Prachtige natuur met watervallen, meerdere oversteken over het water met bruggen, bloemen, brutale chipmunks. Die waren uit op nootjes. Onderweg kwamen we ook werkpaarden tegen op het pad, die gebruikt werden om bouwmateriaal voor in de bergen aan te voeren.
Daarna weer een uurtje terug rijden met de auto. Om 3 uur waren we terug in Boulder en onderweg hebben we een reuzen Pizza gehaald voor Charlie, Anke en mij: met extra geitenkaas. Soda en colaatje (met veel schuim) erbij: het apparaat bleek kapot. Charlie ging verhaal halen en dat resulteerde in een briefje “out of order”, maar het koste wel moeite: “dat hoort zo bij deze machine”w as hun eerste smoes, waarna er nog vele smoezen volgden. Een refill zat er niet meer in. De pizza was zo groot, dat we een doggiedoos meekregen. Die eten we morgen.
Tussen 4 en 5 uur even een powernap gedaan, want vanavond hebben we Redrocks in concert: Amos Lee!
Nog snel even met Susan gebeld. Morgen waren we van plan naar de cabin van Susan en Alan te fietsen, maar in plaats daarvan doen we Jamestown: de echte Rocky Mountain met een klim van 2,5 uur. Ze hebben teveel gedoe met hun hond, waar het wel goed mee gaat.
Voor Amos Lee hadden Sharon en Anke van alles en nog wat mee genomen om te eten (ook dropjes!!!), maar we kwamen bijna niet binnen?: de tickets van Sharon waren niet in de orde!, konden niet worden gescand en we moesten uit de rij. Uiteindelijk tot opluchting van iedereen, mochten we toch naar binnen met een bevestiging per mail op haar telefoon, pffff: nog net geen fencecrushers.
Eerst maar eens een Cours proberen, een op dit moment populair Amerikaans bier, hmm.
In het voorprogramma vanaf 7 uur zaten de Josephs: 3 prachtige sirenes (incl. een tweeling) met een flinke band achter zich. Die mochten ook bij Amos af en toe bijspringen met hun mooie stemmen.
Bij Amos zat tegen half negen iedereen eindelijk op zijn plaats. Het was spannend, want we hadden namelijk gesmokkeld en waren op betere plaatsen gaan zitten (dichterbij). Tot op het einde bleef het ons lukken om met een beetje naar links, rechts, op deze plek te blijven zitten. Ik kwam ook nog aan de praat met een Amerikaans stelletje, waarvan hij in Maastricht op vakantie was geweest. Hij vond Maastrichtenaren maar lollige mensen.
En toen kwam Amos. Hij kwam steeds beter op gang met zijn prachtige stem, verschillende stijlen van romantisch, Hilliebilly, rock, hip hop: hij beheerste alles. Na zijn zogenaamde allerlaatste nummer!? volgden er nog 3. Het publiek stond op de stoelen (rotsen). Met een heel gevoelig nummer, alleen hij met zijn gitaar, een bekend nummer (het publiek zong mee) en als afsluiter: de bekende melodie van Game of Thrones mede door het Colorado Symphnonisch Orkest: een prachtige afsluiter. Ondertussen was het al donker geworden buiten. De aangekondigde regen bleef uit (we hebben hier nog nooit regen gehad!).
Ondanks dat na afloop alle mensen in 1 x weg willen en enorme files veroorzaken, wist Charlie met een slimme manouvre op de parkeerplaats veel plek en tijd te winnen. In een uurtje waren we om 10 uur thuis. Snel slapen, want het een prachtig weekend, maar wel vermoeiend: iedereen was aan het gapen… en wij hoeven morgen niet te werken. Charlie en Sharon wel.
Met Guus en Maddy uit Nijmegen hebben we nog steeds niet afgesproken, maar dat komt nog wel.
Na 3,5 uur wandelen waren we half 2 terug! Eerst van 8300 naar 8900 voet naar boven en daarna weer naar beneden! moe, maar voldaan. Prachtige natuur met watervallen, meerdere oversteken over het water met bruggen, bloemen, brutale chipmunks. Die waren uit op nootjes. Onderweg kwamen we ook werkpaarden tegen op het pad, die gebruikt werden om bouwmateriaal voor in de bergen aan te voeren.
Daarna weer een uurtje terug rijden met de auto. Om 3 uur waren we terug in Boulder en onderweg hebben we een reuzen Pizza gehaald voor Charlie, Anke en mij: met extra geitenkaas. Soda en colaatje (met veel schuim) erbij: het apparaat bleek kapot. Charlie ging verhaal halen en dat resulteerde in een briefje “out of order”, maar het koste wel moeite: “dat hoort zo bij deze machine”w as hun eerste smoes, waarna er nog vele smoezen volgden. Een refill zat er niet meer in. De pizza was zo groot, dat we een doggiedoos meekregen. Die eten we morgen.
Tussen 4 en 5 uur even een powernap gedaan, want vanavond hebben we Redrocks in concert: Amos Lee!
Nog snel even met Susan gebeld. Morgen waren we van plan naar de cabin van Susan en Alan te fietsen, maar in plaats daarvan doen we Jamestown: de echte Rocky Mountain met een klim van 2,5 uur. Ze hebben teveel gedoe met hun hond, waar het wel goed mee gaat.
Voor Amos Lee hadden Sharon en Anke van alles en nog wat mee genomen om te eten (ook dropjes!!!), maar we kwamen bijna niet binnen?: de tickets van Sharon waren niet in de orde!, konden niet worden gescand en we moesten uit de rij. Uiteindelijk tot opluchting van iedereen, mochten we toch naar binnen met een bevestiging per mail op haar telefoon, pffff: nog net geen fencecrushers.
Eerst maar eens een Cours proberen, een op dit moment populair Amerikaans bier, hmm.
In het voorprogramma vanaf 7 uur zaten de Josephs: 3 prachtige sirenes (incl. een tweeling) met een flinke band achter zich. Die mochten ook bij Amos af en toe bijspringen met hun mooie stemmen.
Bij Amos zat tegen half negen iedereen eindelijk op zijn plaats. Het was spannend, want we hadden namelijk gesmokkeld en waren op betere plaatsen gaan zitten (dichterbij). Tot op het einde bleef het ons lukken om met een beetje naar links, rechts, op deze plek te blijven zitten. Ik kwam ook nog aan de praat met een Amerikaans stelletje, waarvan hij in Maastricht op vakantie was geweest. Hij vond Maastrichtenaren maar lollige mensen.
En toen kwam Amos. Hij kwam steeds beter op gang met zijn prachtige stem, verschillende stijlen van romantisch, Hilliebilly, rock, hip hop: hij beheerste alles. Na zijn zogenaamde allerlaatste nummer!? volgden er nog 3. Het publiek stond op de stoelen (rotsen). Met een heel gevoelig nummer, alleen hij met zijn gitaar, een bekend nummer (het publiek zong mee) en als afsluiter: de bekende melodie van Game of Thrones mede door het Colorado Symphnonisch Orkest: een prachtige afsluiter. Ondertussen was het al donker geworden buiten. De aangekondigde regen bleef uit (we hebben hier nog nooit regen gehad!).
Ondanks dat na afloop alle mensen in 1 x weg willen en enorme files veroorzaken, wist Charlie met een slimme manouvre op de parkeerplaats veel plek en tijd te winnen. In een uurtje waren we om 10 uur thuis. Snel slapen, want het een prachtig weekend, maar wel vermoeiend: iedereen was aan het gapen… en wij hoeven morgen niet te werken. Charlie en Sharon wel.
Met Guus en Maddy uit Nijmegen hebben we nog steeds niet afgesproken, maar dat komt nog wel.
