Zondag 4 juni. Verrassingen en ex-militairen

Zondag 4 juni. Verrassingen en Ex-militairen

Om kwart over zeven staan we op en 8.30 uur zitten we op de fiets. We kunnen hier niet ontbijten, dus pakken we alles in en op. De auto heeft Rex bij de kerk geparkeerd. Daar staat hij/zij veilig (hopen we dan maar). Het landschap is prachtig en we fietsen fluitend door België. Niet helemaal, want er zitten regelmatig stukken bij, dat we effe met de fiets in de hand omhoog lopen. Waar mogelijk is Rex vaak als eerste boven: die gaat voor de bolletjestrui (trui in de Tour de France voor de beste klimmer) Boven op de berg even wachten we op elkaar, uitpuffen en weer door. Het kadootje zit altijd in de afdeling. Het zonnetje schijnt en het is ondertussen een graadje of 18.

We passeren de brouwerij Rochefort, maar die is dicht (wisten we van te voren). Zo keuvelen we een beetje het volledig autovrije landschap door. We fietsen dwars door het hart van de Belgische Ardennen met zijn groene valleien.

Tot het moment, dat we van de route geraken en het pad waar we op fietsen steeds smaller wordt. We rijden in de afdaling een bos in en geraken op een Rocky Mountain achtig pad, met rotsen van een halve meter hoog. Als dit een officieel Komoot fietspad is, dan ben ik gekke Henkie. Terug gaan is geen optie, want dat redden we nooit met de fietskar. Het wordt steeds uitdagender: de fietskar valt in een van kuilen en ook Rex maakt een buikschuiver op de vlijmscherpe rotsen. Het bloed spuit uit zijn knie alsof hij gebeten is door Dracula. Maar als ex-militair geeft je natuurlijk geen kik. En wij mannen helpen, ondersteunen, motiveren en inspireren elkaar (tot het bier op tafel staat: dan is het ieder voor zich).

Met nog een ex-militair erbij trekken we de fietskar uit de greppel en uiteindelijk komen we onderaan het pad bij de Lesse. De volgende verrassing: we moeten het water over, want het pad vervolgt aan de overkant. Gelukkig is een gedeelte van de betonnen brug nog functioneel en kunnen we met wat til en trekwerk alles veilig aan de overkant krijgen. We vervolgen de route langs de Lesse waar druk wordt gekanood.

We fietsen vervolgens op de oude spoorlijn naar Rochefort. Dat is lekker vlak met fietspaden als een biljartlaken en de RAVel ligt er fraai bij, heerlijk. We passeren plots een koffiestop en knijpen in de remmen: die kans laten we niet schieten. Het is ondertussen half 12: die barrage heeft ons veel tijd gekost, maar het is niet anders. Het is een leuke plek: Li P’Petit Bambou te Ciergon. We bestellen 6 koffie, een Ritchie cola en (we hebben nog steeds niet ontbeten) een croque monsieur. Zo ongeveer het tweede woord van mijn Franse les vroeger.

We moeten wel een beetje door fietsen, want anders halen we de camping Eurocamp te Sint Hubert op 1600 meter hoogte (beetje overdrijven mag) niet. We fietsen door Natura 2000 gebied. We meten de stikstofuitstoot en het is hier dik in orde. De volgende verrassing dient zich aan: een lekke band op de fietskar. AJ. Tja, wat nu: geen reserveband voor deze fietskar en de pomp vergeten. We Googlen wat en op een paar kilometer zit een Esso tankstation. Daar probeer ik de band te plakken (want plakspul hebben we wel). Helaas lukt het niet. De band zit vol met gaten en ik ben door mijn plakkers heen. Rex heeft Ductape bij zich, ook dat proberen we, maar helpt niet. Dan maar door met een lekke band, want op zondag krijgen we toch geen spullen.

Het laatste stuk is bikkelen, want niet alleen de accu van de fiets is leeg, maar het stuk naar de camping is een klim van een aantal kilometers (waarom moeten die campings ook altijd op een berg liggen?). Op een paar stukken wordt de fiets weer omhoog geduwd en Roland steekt Rex naar de kroon wat betreft de bolletjestrui. In de ochtend was het nog een beetje kreunen, maar op het eind van de middag begint Roland los te komen.

Halverwege pauzeren we nog even voor een fotomoment (zo fris zien we er niet meer uit). Eindelijk boven genieten we van een heerlijke afdeling en we rijden zo St. Hubert binnen. St. Hubert is bekend als de Europese hoofdstad van de jacht en de natuur: het is omgeven met diepe bossen.

Tataah, om 19.30 uur passeren we in het centrum Restaurant Le Saint-Gilles op nog 2700 meter van de camping. We hebben honger en dorst, dus we gaan er hier uitgebreid voor zitten: water, bier (St. Hubertus blanche) en heerlijke gerechten: kipbrochette, scampi’s en bavette (van een dikbilstier). Na een half uurtje fietsen komen we kwart over 9 op de Camping aan na in totaal 65 kilometers fietsen. Er is van het personeel niemand meer op de camping aanwezig en dus zoeken we zelf ons plekje op het hoogste punt van de camping: helemaal vrij tussen de varens. Om 22.30 uur gaan we voor het slapen gaan nog even douchen (oeh, wat kan dat lekker zijn).

Het is donker geworden en om 11 uur gaan we maar eens naar bed: we zullen wel slapen, denk ik.