Dag 1, dinsdag 5 juli, vertrek Schiphol
Blijf op de hoogte en volg Hein
05 Juli 2016 | Nederland, Culemborg
Dinsdag 5 juli Vertrek vanaf Schiphol, Delta-airlines
Culemborg, 6 uur Nederlandse tijd op, in de Renault Zoe naar Schiphol. Heleen dropt ons en gaat weer naar haar werk bij Integrand Utrecht. Het inchecken van onze koffers op Schiphol gaat onverwacht snel. Bij de printzelfbediening lukt het vanwege een foutmelding met ons visum niet om onze boardingcard uit te printen: we moeten ons melden aan de Balie van Delta airlines. Dat gedoe is balen. Daar staat echter gelukkig niemand in de rij en een medewerkerster helpt ons snel met de boardingcards en checkt gelijk onze baggage in: binnen 5 minuten kunnen we door naar de gate: “elk nadeel heeft zijn voordeel.” Bij de douane: ik ben de klos voor een extra baggagecheck. Ze halen een plakdoekje langs mijn schoenen, de binnenkant van de koffer en mijn handen. Dat gaat in een detector: ook hier niks aan het handje: Anke moet even wachten.
Even een bakkie doen bij Starbucks: hey, zie daar zit Jacco Visser, mijn collega inkoper bij VGZ. Die gaat met zijn gezin voor 3,5 week naar Kaapstad; ook die heeft het goed voor mekaar.
He, he: blij dat we in het vliegtuig zitten. De plek naast ons is leeg, dat geeft ff wat extra ruimte.
En dan gaat het snel: ff films kijken, eten, drinken, slapen, films kijken, eten en hoppa: Seatlle in 9,5 uur vliegen! We vertrokken om 10 uur vanaf Schiphol en zijn voor 11 uur in Seatlle: dat is snel.
Even met Sarah sms-sen, zodat ze weet dat we “on time” zijn. We hebben mazzel bij de controle want we zijn een buslading jonge japanse meisjes net voor, die stuk voor stuk door de paspoortcontrole moeten. Het bekende ritueel in de VS: aangifteformulier ( we hebben natuurlijk Hollandse kaas mee!) doornemen en vingerafdrukken maken. Kaas die gesealed is mag gewoon de VS en Canada in. We kunnen door naar de ingecheckte koffers, maar daar staat een “controledame” met een snuffelhond (een beagle notabene) aan mijn handbaggage te ruiken! Sir, open your huppeldepup please: wat blijkt: heeft Anke een appel en mandarijnen voor onderweg in mijn koffer gedaan en gekke Henkie mag weer voor een extra controle met ze mee. Fruit in de prullenbak en we kunnen gelukkig weer verder. Na het ophalen van onze koffers hoeven we maar een paar honderd meter verderop deze weer in te leveren en de gate naar Victoria is een stukje “immer gerade aus”.
De 3 uurtjes op het Vliegveld van Seattle vliegen om: beetje shoppen, quick bite, wandelen en slapen. Ook bij de gate worden we weer omgeroepen voor een extra check! we krijgen nieuwe boarding cards, pfff. Om 14 uur stappen we over in een klein vliegtuig. We vertrekken wat later, maar in 25 minuten vliegen en landen we in Victoria, British Columbia (BC). De koffers hebben we vrij snel, want we zijn maar met een beperkt aantal mensen.
En … daar staan de kinderen van Andy en Nelly: Sarah (met haar vriend Kyle) en Stephanie de jongste. Ze hebben de auto van hun ouders bij zich en brengen ons in een half uurtje rijden naar de Marlborough street. Een mooie, weidse omgeving met meren en dennenbomen. Hun huis herkennen we van Google street. We krijgen een uitgebreide rondleiding in het grote huis: 3 woonlagen met enorm veel kamers: af en toe is het zoeken welke deur we moeten hebben?! Het is een prachtig houten huis, onder architectuur gebouwd! Met een mooie tuin voor en achter. Deels is het voor hun ook nieuw, want er zit een splinternieuwe keuken en badkamer op de 1e verdieping in: we zijn de eerste, die deze gebruiken, wow. Andy en Nelly hebben een flesje wijn klaar gezet, dus die hebben we samen opgedronken. Sarah hebben we een stuk Hollandse kaas meegegeven. We namen afscheid, maar als we vragen hadden, dan konden we contact opnemen met Stephanie, want die woont op de hoek Marlborough street en Dallas Road.
We hebben wat boodschappen gedaan voor het ontbijt van morgenochtend, wat fruit, etc.
Om 8 uur hielden we het niet meer, dus toen hebben we onze oogjes maar toe gedaan.
Culemborg, 6 uur Nederlandse tijd op, in de Renault Zoe naar Schiphol. Heleen dropt ons en gaat weer naar haar werk bij Integrand Utrecht. Het inchecken van onze koffers op Schiphol gaat onverwacht snel. Bij de printzelfbediening lukt het vanwege een foutmelding met ons visum niet om onze boardingcard uit te printen: we moeten ons melden aan de Balie van Delta airlines. Dat gedoe is balen. Daar staat echter gelukkig niemand in de rij en een medewerkerster helpt ons snel met de boardingcards en checkt gelijk onze baggage in: binnen 5 minuten kunnen we door naar de gate: “elk nadeel heeft zijn voordeel.” Bij de douane: ik ben de klos voor een extra baggagecheck. Ze halen een plakdoekje langs mijn schoenen, de binnenkant van de koffer en mijn handen. Dat gaat in een detector: ook hier niks aan het handje: Anke moet even wachten.
Even een bakkie doen bij Starbucks: hey, zie daar zit Jacco Visser, mijn collega inkoper bij VGZ. Die gaat met zijn gezin voor 3,5 week naar Kaapstad; ook die heeft het goed voor mekaar.
He, he: blij dat we in het vliegtuig zitten. De plek naast ons is leeg, dat geeft ff wat extra ruimte.
En dan gaat het snel: ff films kijken, eten, drinken, slapen, films kijken, eten en hoppa: Seatlle in 9,5 uur vliegen! We vertrokken om 10 uur vanaf Schiphol en zijn voor 11 uur in Seatlle: dat is snel.
Even met Sarah sms-sen, zodat ze weet dat we “on time” zijn. We hebben mazzel bij de controle want we zijn een buslading jonge japanse meisjes net voor, die stuk voor stuk door de paspoortcontrole moeten. Het bekende ritueel in de VS: aangifteformulier ( we hebben natuurlijk Hollandse kaas mee!) doornemen en vingerafdrukken maken. Kaas die gesealed is mag gewoon de VS en Canada in. We kunnen door naar de ingecheckte koffers, maar daar staat een “controledame” met een snuffelhond (een beagle notabene) aan mijn handbaggage te ruiken! Sir, open your huppeldepup please: wat blijkt: heeft Anke een appel en mandarijnen voor onderweg in mijn koffer gedaan en gekke Henkie mag weer voor een extra controle met ze mee. Fruit in de prullenbak en we kunnen gelukkig weer verder. Na het ophalen van onze koffers hoeven we maar een paar honderd meter verderop deze weer in te leveren en de gate naar Victoria is een stukje “immer gerade aus”.
De 3 uurtjes op het Vliegveld van Seattle vliegen om: beetje shoppen, quick bite, wandelen en slapen. Ook bij de gate worden we weer omgeroepen voor een extra check! we krijgen nieuwe boarding cards, pfff. Om 14 uur stappen we over in een klein vliegtuig. We vertrekken wat later, maar in 25 minuten vliegen en landen we in Victoria, British Columbia (BC). De koffers hebben we vrij snel, want we zijn maar met een beperkt aantal mensen.
En … daar staan de kinderen van Andy en Nelly: Sarah (met haar vriend Kyle) en Stephanie de jongste. Ze hebben de auto van hun ouders bij zich en brengen ons in een half uurtje rijden naar de Marlborough street. Een mooie, weidse omgeving met meren en dennenbomen. Hun huis herkennen we van Google street. We krijgen een uitgebreide rondleiding in het grote huis: 3 woonlagen met enorm veel kamers: af en toe is het zoeken welke deur we moeten hebben?! Het is een prachtig houten huis, onder architectuur gebouwd! Met een mooie tuin voor en achter. Deels is het voor hun ook nieuw, want er zit een splinternieuwe keuken en badkamer op de 1e verdieping in: we zijn de eerste, die deze gebruiken, wow. Andy en Nelly hebben een flesje wijn klaar gezet, dus die hebben we samen opgedronken. Sarah hebben we een stuk Hollandse kaas meegegeven. We namen afscheid, maar als we vragen hadden, dan konden we contact opnemen met Stephanie, want die woont op de hoek Marlborough street en Dallas Road.
We hebben wat boodschappen gedaan voor het ontbijt van morgenochtend, wat fruit, etc.
Om 8 uur hielden we het niet meer, dus toen hebben we onze oogjes maar toe gedaan.
