dag 20 zondag 24 juli de city of Vancouver
Blijf op de hoogte en volg Hein
24 Juli 2016 | Canada, Nanaimo
Dag 20 zondag 24 juli Vancouver
Vroeg op vandaag en het zonnetje schijnt al. Justin rijdt ons naar de haven, vanwaar de boatplanes naar Vancouver vertrekken, maar we komen niet ver: alle klassieke auto’s staan bij de haven op een rij om aanschouwd te worden. We zijn gelukkig op tijd, stappen onderweg als we niet verder kunnen uit de hand geschakelde! Auto van onze buurman uit en wandelen het laatste stuk.
Toch wel leuk een watervliegtuig. Je staat versteld, dat ze er nog 3 rijen stoelen in krijgen. We komen een kwartier voor tijd (half tien) binnen lopen en krijgen gelijk “a last and final call for mr. Uksta en mrs. Wieneer”. Anke is ondertussen naar het toilet. Nou, dat zullen wij wel zijn en ja hoor, ze bedoelden ons. Even ID laten zien, betalen, op de duer van dames WC kloppen en hoppa, naar de steiger om als laatste in te stappen. Het stijgen vanuit het water gaat soepeler dan ik dacht, op weg naar Vancouver, een half uur vliegen. Het public transport gaat op zijn Engels: alles rijdt op tijd of zelfs te vroeg!
Het is zonnig weer dus vanuit het vliegtuig hebben we een mooi uitzicht over het strand, water, eilanden, prachtig. Het landen gaat een beetje met een “bump” door piloot Mike, die nog in de leer is bij oude rot Bob. Dat was minder, maar gelukkig zat ik vast met een buckle, vloog ik naar links en niet naar Anke.
Aan de kade wandelen we door naar Robsonstreet, de winkel en toeristenstraat. De drukte valt mee. Onderweg drinken we een Vega Mega gezond lolaak sapje, wachten een show van breakdancers niet af en eten bij de Japanner 2 verse salades met kip en kopen voor Anke nog een nieuwe blouse. Een hotpants ofwel spijkerbroek met hele korte pijpen, hier nu weer helemaal `in`, daar wilde ze niet aan. “toch 50% korting schat!?”. Nee, dus….
We zien Biennale kunst en doen inspiratie op in een mooie woonwinkel. Hier moeten we nog eens terug, want we hebben te weinig tijd om veel te zien.
Tegen 15 uur springen we op de bus, die ons naar de ferry richting Victoria moet brengen. Dat lijkt ons een mooie tocht terug, zo tussen alle eilanden door die we vanuit de lucht gezien hebben.
Anke vraagt de chauffeur en dat is ok. Betalen met papier geld is niet ok. “Just coins”. Uitstappen dus, een snelle sprint, ons papiergeld even wisselen bij de hotdogkar, maar de bus rijdt helaas weg. Nou, dan pakken we een bus later, niet getreurd, even lekker in het zonnetje zitten. Even later stappen we in de bus 527 naar de ferries. …..en toen ging ergens wat verkeerd….
Blijkt die bus dus finaal de andere kant op te rijden en in Horsshoe bay uit te komen en die ferry gaat niet naar Victoria. Wel naar Vancouver Island, maar helaas naar Nanaimo. De bus nu om half 5 terug nemen naar Vancouver en naar de juiste ferry kost ons meer dan 20 stops.
We besluiten om het anders te doen. We gaan UMTINKEN ofwel omdenken. Het probleem is de oplossing: we pakken de ferry Coastal Renaissance naar Nanaimo en pakken daar de express Island hopper bus. Online kunnen we niet reserveren, dus dan maar via de standby modus. Het is hier nooit druk, dus we hebben er vertrouwen in dat er nog plek is. De overtocht met de ferry is mooi, we zien alleen een zeehond, en we komen keurig op tijd aan in Nanaimo: 19 uur en de bus vertrekt om 19.15 uur. Bij de uitgang op de ferrykade staan slechts 2 bussen klaar, waarvan 1 naar Victoria, Conference center. Gelukkig kunnen we mee, 70 dollar voor 2 personen: pinnen kan niet, dus we betalen cash (want we hadden natuurlijk eerder al gepind, duuh). De eerdere bus van Vancouver naar de ferry was maar 6 dollar.
We stappen in, de bus stopt slecht 2x op een route van 125 kilometer, Anke valt in slaap en we zijn binnen 2 uur in Victoria. Tjonge, zo’n bus moeten we vaker pakken. Ff met de lijnbus naar Maastricht en terug...
In Victoria lopen we een paar honder meter naar het Empress Hotel, dat we herkennen en pakken een taxi. Het is bijna donker en het Government Building is mooi verlicht. Voor half 10 zijn we thuis. Want, de buren hadden nog een feestje!
Daar gaan we nog naar toe, onduidelijk of ze al naar bed zijn. De tuin is donker. We bellen aan en gelijk komen mensen naar buiten: er zijn mensen weg, maar “fijn dat jullie er zijn” we pakken nog een afzakkertje, zalm, taart, meppen nog wat muggen dood (een raadsel hoe die nou in hun keuken en vandaan komen?!) en rollen tegen twaalven ons bedje in… bojnk… en weg…als kapitein Ahab…
Vroeg op vandaag en het zonnetje schijnt al. Justin rijdt ons naar de haven, vanwaar de boatplanes naar Vancouver vertrekken, maar we komen niet ver: alle klassieke auto’s staan bij de haven op een rij om aanschouwd te worden. We zijn gelukkig op tijd, stappen onderweg als we niet verder kunnen uit de hand geschakelde! Auto van onze buurman uit en wandelen het laatste stuk.
Toch wel leuk een watervliegtuig. Je staat versteld, dat ze er nog 3 rijen stoelen in krijgen. We komen een kwartier voor tijd (half tien) binnen lopen en krijgen gelijk “a last and final call for mr. Uksta en mrs. Wieneer”. Anke is ondertussen naar het toilet. Nou, dat zullen wij wel zijn en ja hoor, ze bedoelden ons. Even ID laten zien, betalen, op de duer van dames WC kloppen en hoppa, naar de steiger om als laatste in te stappen. Het stijgen vanuit het water gaat soepeler dan ik dacht, op weg naar Vancouver, een half uur vliegen. Het public transport gaat op zijn Engels: alles rijdt op tijd of zelfs te vroeg!
Het is zonnig weer dus vanuit het vliegtuig hebben we een mooi uitzicht over het strand, water, eilanden, prachtig. Het landen gaat een beetje met een “bump” door piloot Mike, die nog in de leer is bij oude rot Bob. Dat was minder, maar gelukkig zat ik vast met een buckle, vloog ik naar links en niet naar Anke.
Aan de kade wandelen we door naar Robsonstreet, de winkel en toeristenstraat. De drukte valt mee. Onderweg drinken we een Vega Mega gezond lolaak sapje, wachten een show van breakdancers niet af en eten bij de Japanner 2 verse salades met kip en kopen voor Anke nog een nieuwe blouse. Een hotpants ofwel spijkerbroek met hele korte pijpen, hier nu weer helemaal `in`, daar wilde ze niet aan. “toch 50% korting schat!?”. Nee, dus….
We zien Biennale kunst en doen inspiratie op in een mooie woonwinkel. Hier moeten we nog eens terug, want we hebben te weinig tijd om veel te zien.
Tegen 15 uur springen we op de bus, die ons naar de ferry richting Victoria moet brengen. Dat lijkt ons een mooie tocht terug, zo tussen alle eilanden door die we vanuit de lucht gezien hebben.
Anke vraagt de chauffeur en dat is ok. Betalen met papier geld is niet ok. “Just coins”. Uitstappen dus, een snelle sprint, ons papiergeld even wisselen bij de hotdogkar, maar de bus rijdt helaas weg. Nou, dan pakken we een bus later, niet getreurd, even lekker in het zonnetje zitten. Even later stappen we in de bus 527 naar de ferries. …..en toen ging ergens wat verkeerd….
Blijkt die bus dus finaal de andere kant op te rijden en in Horsshoe bay uit te komen en die ferry gaat niet naar Victoria. Wel naar Vancouver Island, maar helaas naar Nanaimo. De bus nu om half 5 terug nemen naar Vancouver en naar de juiste ferry kost ons meer dan 20 stops.
We besluiten om het anders te doen. We gaan UMTINKEN ofwel omdenken. Het probleem is de oplossing: we pakken de ferry Coastal Renaissance naar Nanaimo en pakken daar de express Island hopper bus. Online kunnen we niet reserveren, dus dan maar via de standby modus. Het is hier nooit druk, dus we hebben er vertrouwen in dat er nog plek is. De overtocht met de ferry is mooi, we zien alleen een zeehond, en we komen keurig op tijd aan in Nanaimo: 19 uur en de bus vertrekt om 19.15 uur. Bij de uitgang op de ferrykade staan slechts 2 bussen klaar, waarvan 1 naar Victoria, Conference center. Gelukkig kunnen we mee, 70 dollar voor 2 personen: pinnen kan niet, dus we betalen cash (want we hadden natuurlijk eerder al gepind, duuh). De eerdere bus van Vancouver naar de ferry was maar 6 dollar.
We stappen in, de bus stopt slecht 2x op een route van 125 kilometer, Anke valt in slaap en we zijn binnen 2 uur in Victoria. Tjonge, zo’n bus moeten we vaker pakken. Ff met de lijnbus naar Maastricht en terug...
In Victoria lopen we een paar honder meter naar het Empress Hotel, dat we herkennen en pakken een taxi. Het is bijna donker en het Government Building is mooi verlicht. Voor half 10 zijn we thuis. Want, de buren hadden nog een feestje!
Daar gaan we nog naar toe, onduidelijk of ze al naar bed zijn. De tuin is donker. We bellen aan en gelijk komen mensen naar buiten: er zijn mensen weg, maar “fijn dat jullie er zijn” we pakken nog een afzakkertje, zalm, taart, meppen nog wat muggen dood (een raadsel hoe die nou in hun keuken en vandaan komen?!) en rollen tegen twaalven ons bedje in… bojnk… en weg…als kapitein Ahab…
