dag 7, maandag 11 juli Pats Boem!
Blijf op de hoogte en volg Hein
11 Juli 2016 | Canada, Victoria
Dag 7, maandag 11 juli, Lochside trail
… in plaats van appeltje eitje werd het fietsen een pats boem! In een keer lagen we met zijn twee onderuit. Bijna thuis, op de terugweg van Swartz Bay over de mooie, brede houten Trestle fiets Bridge in het centrum van Victoria. Nog steeds is me nog onduidelijk wat er gebeurde, het was een val van niks, maar Anke ging vol en hard naar de grond. Ze bleef liggen, had enorme pijn en hield haar ene hand op haar andere schouder; foute boel dus. Ben van der Steen, je gelooft het niet maar dat is een Canadees, belde gelijk de ambulance en wist ook precies waar we waren. Ondertussen hebben we Anke niet verplaatst. In no time waren er 6 ambulance broeders met 2 brandcards. Anke werd gecheckt en dubbelgecheckt: waarschijnlijk een gebroken sleutelbeen. De rest leek mee te vallen, dachten ze. Eerst op een brancard onder haar gemonteerd en daarna op de brancard met wieltjes, met zijn alleen over de hellende brug geduwd naar de ambulance (kedeng, kedeng). Ben (bij deze uitgeroepen tot Canadees van het jaar!) nam ook de fietsen mee, zodat ik met de ambulance mee kon.
Snel door naar het Victoria General Hospital aan de (je raadt het al) Hospital Road.
In de ambulance lukte het de verder uiterst deskundige en klantgerichte paramedic Michael niet om Anke intraveneus pijnstillers toe te dienen, want na 2x prikken zat de naald er nog niet goed in. Beetje lachgas misschien? Dat werkte ook niet bij Anke, zodat ze om 17.15 uur met behoorlijk veel pijn op de emergency terecht kwam. Het was er behoorlijk druk en ze moest van de ene naar de andere kamer vanwege ergere spoedgevallen.
Het duurde tot 19.15 uur voordat met een X-ray duidelijk werd, dat haar sleutelbeen 2x gebroken was. Nou, dat was niet zo’n big injury, dus met een mooie brace kon ze vlot naar huis …….dachten ze. “they counted outside the ward”. Anke had zoveel pijn in combinatie met een lage bloeddruk en hartslag, dat ze elke keer als ze rechtop moest zitten, ze buiten bewustzijn raakte. Michael kwam nog een paar keer langs om haar gerust te stellen en te informeren hoe het met haar ging of andersom.
Zou er wat anders aan de hand zijn? In opdracht van dr. Cooper werd haar bloed gecheckt, haar suiker en tenslotte werd een CAT-scan gemaakt. Gelukkig was alles goed, maar omdat ze niet te verplaatsen bleek, moest ze op de gang van de Spoedeisende hulp slapen, want alle kamers waren vol. Ik kreeg het telefoonnummer van de SEH en kon naar huus. Om 1 uur heb ik enkele mensen geïnformeerd en snel wat slaap gevat.
Poeh, deze dag ging ff wat anders, anders dan verwacht. En de Apple Torte onderweg bij het Mattick restaurant van de Golfbaan was nog zo lekker in het zonnetje…
… in plaats van appeltje eitje werd het fietsen een pats boem! In een keer lagen we met zijn twee onderuit. Bijna thuis, op de terugweg van Swartz Bay over de mooie, brede houten Trestle fiets Bridge in het centrum van Victoria. Nog steeds is me nog onduidelijk wat er gebeurde, het was een val van niks, maar Anke ging vol en hard naar de grond. Ze bleef liggen, had enorme pijn en hield haar ene hand op haar andere schouder; foute boel dus. Ben van der Steen, je gelooft het niet maar dat is een Canadees, belde gelijk de ambulance en wist ook precies waar we waren. Ondertussen hebben we Anke niet verplaatst. In no time waren er 6 ambulance broeders met 2 brandcards. Anke werd gecheckt en dubbelgecheckt: waarschijnlijk een gebroken sleutelbeen. De rest leek mee te vallen, dachten ze. Eerst op een brancard onder haar gemonteerd en daarna op de brancard met wieltjes, met zijn alleen over de hellende brug geduwd naar de ambulance (kedeng, kedeng). Ben (bij deze uitgeroepen tot Canadees van het jaar!) nam ook de fietsen mee, zodat ik met de ambulance mee kon.
Snel door naar het Victoria General Hospital aan de (je raadt het al) Hospital Road.
In de ambulance lukte het de verder uiterst deskundige en klantgerichte paramedic Michael niet om Anke intraveneus pijnstillers toe te dienen, want na 2x prikken zat de naald er nog niet goed in. Beetje lachgas misschien? Dat werkte ook niet bij Anke, zodat ze om 17.15 uur met behoorlijk veel pijn op de emergency terecht kwam. Het was er behoorlijk druk en ze moest van de ene naar de andere kamer vanwege ergere spoedgevallen.
Het duurde tot 19.15 uur voordat met een X-ray duidelijk werd, dat haar sleutelbeen 2x gebroken was. Nou, dat was niet zo’n big injury, dus met een mooie brace kon ze vlot naar huis …….dachten ze. “they counted outside the ward”. Anke had zoveel pijn in combinatie met een lage bloeddruk en hartslag, dat ze elke keer als ze rechtop moest zitten, ze buiten bewustzijn raakte. Michael kwam nog een paar keer langs om haar gerust te stellen en te informeren hoe het met haar ging of andersom.
Zou er wat anders aan de hand zijn? In opdracht van dr. Cooper werd haar bloed gecheckt, haar suiker en tenslotte werd een CAT-scan gemaakt. Gelukkig was alles goed, maar omdat ze niet te verplaatsen bleek, moest ze op de gang van de Spoedeisende hulp slapen, want alle kamers waren vol. Ik kreeg het telefoonnummer van de SEH en kon naar huus. Om 1 uur heb ik enkele mensen geïnformeerd en snel wat slaap gevat.
Poeh, deze dag ging ff wat anders, anders dan verwacht. En de Apple Torte onderweg bij het Mattick restaurant van de Golfbaan was nog zo lekker in het zonnetje…
