Dag 15, Sunday 25 november, Overnight Cruise Doubt

Om 8 uur zijn we uitgecheckt uit ons hotel in Queenstown en half negen waren we reeds in Manapouri. We wilden natuurlijk niet te laat komen voor onze nightcruise. We had gisteren per sms onze aanwezigheid in Te Anau al bevestigd. De officiele checkin was pas half 10 bij het Real Journeys Visitor Centre (we waren in de veronderstelling, dat de boot dan zou vertrekken). Real Journeys is een grote speler hier. Met ook een (grootschalige) overnightcruise. Onze boot, de Seafinn, vetrok pas om 10 uur, dus we hadden nog voldoende tijd om te ontbijten.

Om 9.30 uur ontmoeten we Diane Lemin van Deep Cove Charters. Ze kwam precies half 10 met haar “Charcoal” auto aanzetten. Om 10 uur hebben we ingecheckt (net als 6 anderen) en kregen een kaartje voor de boot, die in 45 minuten over het meer vaart. Deze boot was van Real Journeys, dus daar zaten behoorlijk wat toeristen op voor alle Nightcruises (3 stuks).
Aan de wal aan de overkant werden we opgewacht door een busje/shuttle, die ons over de Wilmotpass naar het meer bracht waar “onze” boot lag. Deep Cove aan de Doubtful Sound. De kapitein van de Seafinn heette Chris, een joviale kerel en zijn hulpje/koksmaatje Travis. De overtocht over de berg duurde ook weer 45 minuten, met prachtige uitzichten. De dag van Charlie was gelijk goed, want hij kreeg permissie om zijn drone op de boot te laten vliegen (beide heren hadden zelf ook een drone).
Ondertussen vertelde Chris allerlei wetenwaardigheden over deze weg: the Wilmott pass is de duurste weg van NZ. Eigenlijk in 1904 aangelegd om een waterkrachtcentrale te bouwen, die geheel NZ zuidereiland van stroom kon voorzien, als er niet een aluminiumfabriek gebouwd zou worden (Bauxiet). Alle toeristen en de NZ-ers genieten nu dus van deze weg recht over een verder onbegaanbare berg.

Doubtful Sound is verder een geisoleerd gebied, op de lijst van wereld erfgoed en alleen bereikbaar vanaf de oceaan. Dat deed James Cook dus met zijn boot de Endeavour. Doubtfull Sounds werd door hem al in 1770 ontdekt en hij noemde het Doubtful harbor. Hij durfde niet tussen 2 grote rotsen de fjord naar binnen te varen, want hij wist niet zeker er met zijn boot weer uit te kunnen. Hij bleef om het Zuidereiland heen varen. Felipe Bauza, een Portugees, archiveerde Doubtfull pas in 1793, dus de waarde van Doubtful Sound bleef heel lang twijfelachtig.
Tegenwoordig is The Doubtfull Sounds the place of silence. Volgens de Maori werd deze plek door de goden gemaakt als toevluchtsoord voor de storm en het water.

We kregen onze hutten toegewezen en wat bleek: Anke en ik hadden een twin en geen double. We moesten vervolgens ruilen met S&C, want wij wilden graag lepeltje/lepeltje liggen (volgens onze kinderen mogen we hier niet teveel over uitweiden in onze blog).

Om 12.15 uur vetrok eindelijk onze boot richting de oceaan. Wat een tocht, zo mooi. 1 uur later hebben we eerst koffie, thee gedronken en daarna gegeten: crayfisch, kip, tomaat, augurken, brood en gekookte eieren (naar later bleek hebben de toeristen van de dag ervoor deze kreeft/crayfish gevangen). We hebben kennis gemaakt: in totaal 10 personen, 2 Engelsen (moeder, Molly en dochter Rosie, uit de buurt van London), een gecombineerd stel (Paul, Nieuwzeelander en Kursty, een Noorse), Mark en Rachel (ook Engelsen, die in Dubay woonden met een huis in Engeland en Zuid Frankrijk) en natuurlijk S&C en wij. Allemaal, Engelstalig, dus dat maakte de kennismaking gemakkelijk.
Om 14.30 uur zijn we eerst op zoek gegaan naar walvissen (2 grote met een kalf , die we van dichtbij hebben gezien, ook bottle nose dolfijnen (die kunnen 25 jaar oud worden/Flipper) zwommen langs onze boot, pinguins hebben we gezien en van dichtbij gefotografeerd en seals/zeeleeuwen. En .... albatros George, een vaste klant op de boot, die alle kreeft restjes op eet.
Om 16.30 uur hebben we met zijn allen zelf vissen gevangen: Seaperch, Tarahiki en Blue cod (kabeljouw). Iedereen die mee deed, had beet. Ondanks de weervoorspellingen (regen!?) was het mooi weer. In dit gebied valt 200 dagen per jaar regen en bij ons dus niet. Ook hebben we onderweg nog kreeften gevangen/opgehaald (worden door Chris gedurende de eerder boottocht al uit gezet) en hebben we gekayakt. Op het meer heerlijk, maar langs het strand vervelende, kleine, stekende rotvliegjes: sandflies. Met het kayaken ben ik omgevallen toen ik leuk wilde doen: tja, daar kom je niet meer in! De temperatuur van het water viel mee en Paul reageerde heel alert. Niks aan het handje Paul: ik zwem wel naar de boot, temeer we zwemvesten aan hebben. Ik had gelukkig naar Travis geluisterd om de schoenen uit doen. Zelf was ik zo slim om alle spullen op de boot te laten. Ook dat is leuk met een kleine groep: je kunt alles laten liggen. Daarna viel ook Charles in het water (volgens eigen zeggen erin gesprongen), bij het inklimmen van de boot. Nadat iedereen weer veilig op de boot was, gingen Paul en Kursty nog lekker zwemmen, vooraf gegaan met een sierlijke duik. Ook Rosie vond het toen veilig, dus ook dat was leuk.
Charles heeft zijn drone de lucht ingedaan en weer mooie opnames gemaakt. Een keer ging het bijna mis en vloog zijn drone tegen de railing aan. Pfff.
‘savonds hebben we een heerlijk diner gehad, met onze zelf ! gevangen vis, gemengde groenten, gegratineerde aardappelen, salade en wild (Travis maakte dat elke dag al klaar, de afgelopen 10 dagen). Dat was zijn shift en die van Chris.
Veel van ons hadden Bring Your Own mee genomen (er was geen alcohol op de boot), ongeveer een fles wijn per koppel, dus er was veeeeeel wijn. We hebben gezellig gekletst. Om half 11, na een lange dag want we waren al om 7 uur (vakantie!?) op, ging iedereen lekker naar bed. We gingen naar onze kajuit, met een lekker 2 persoonsbed, alleen gordijntjes (geen deur), flink ingesmeerd met reppelliant voor de sandflies/black flies. We hoorden even het water tegen de boeg klotsen, maar de oogjes vielen van zelf dicht.