Dag 14, zaterdag 24 november, The Lake2lake trail
Blijf op de hoogte en volg Hein
24 November 2018 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Wat een mooie avond gisteren. De dames Olivia en Kendra (toerguide, respectievelijk kapitein) van Real Journeys hebben gisteren geleverd wat ze beloofd hebben: een ongelooflijke avond.
Wij gaan 60 km. fietsen vandaag, Sharon wandelen en Charles auto rijden: zo heeft iedereen de ruimte om zijn eigen invulling aan de vakantie in NZ te geven, mooi. Vanochtend om half 8 waren wij op, breakfast in ons hotel Fjordland te Anau. We zagen nu pas, dat je er ook kan ping pongen, biljarten en TV kijken.
Te Anau is de wandelhoofdstad van de wereld, vanwege de Milford, Routeburn en Kepler tracks. Te Anau was belangrijk voor de Maori (voordat de europeanen kwamen) belangrijk als stopping point van Oost en naar West om voedsel te vergaren. Te Anau, wordt verteld, is vernoemd naar de dochter van Hekela, een chief van de Waitaha tribe. Later, vanaf 1948, werd het uitgelegd als “the cave of the swirling water”.
We hebben ons diner voor vanavond om 18 uur in de Olive Tree gereserveerd om te kunnen Skypen met alle 4 de kids vanuit Kopenhagen (3 en Rikke dus). Jammer, maar dat gaat waarschijnlijk niet door, want de jongelui willen uitslapen na lange Kopenhaagse nachten... . Nou ja, dan zijn we vroeg thuis en zien we ze volgende week weer.
We zijn langs het Lake Te Anau naar de bikeshop gewandeld om onze fietsen op te halen. Die stonden klaar en met enkele trail instructies konden we op pad naar Manapouri en retour naar Te Anau, de bekende Lake2lake trail. Het blijkt slechts 30 km.
Lekker langs de rivier de Waiau, geen toeristen, 1 meisje op een MTB kwamen we onderweg tegen en het werd stiller en stiller: nomansland, alleen het voortdurend ruisen van de rivier en fluitende vogels. Ook wel oppassen, want er staan bordjes, dat het water in de rivier snel kan stijgen bij regenval en vandaag zou het regenen. Onderweg moesten we inderdaad een watertoevoer naar het lake doorkruisen, maar dat water stond gelukkig laag. Om kwart voor 12 kwamen we in Manapouri aan: een stad zo groot als de huizen rondom het veerpunt in Culemborg: 700 mtr. Naar links, 700 mtr. Naar rechts en je bent er door heen. Hier vandaan maken we morgen de overnight cruise in de Doubtfull Sound/fjord. Volgens de waitress zijn ze gisteren op onze tocht zelfs walvissen tegengekomen in de Abel Tasman Sea. Dat belooft wat, sowieso, want Carla en Rex waren dol enthousiast.
In Manapouri hebben we gelunched in een voormalige kerk, heel toepasselijk de Church geheten. Dit gebouw is vanuit Canvergill (meest Zuidelijke puntje van NZ) hier naar toe verscheept en is een Mexicaans en Chinees restaurant geweest en is nu een bar/restaurant. We hebben lekker gegeten, tosties besteld en opgegeten op het terras op de 1e verdieping in de ..... zon, zon, zon!!! Het geluk hangt ons aan de kont.
Naast de Church zit onze breakfast voor morgenochtend: Cafe&Dairy, vanaf 7 uur open! Tijd genoeg morgenvroeg, want we moeten ons voor 9 uur melden voor onze boottocht en vanuit Te Anau is het maar 20 minuutjes met de auto.
Om half 2 vertrokken we weer vanuit Manapoeri en in een stevig tempo (let op het illustere rijtje: Leontine van Moorsel, Marianne Vos en Anke Weenink, wat een bikkel) waren we om half vier bijna in Te Anau en toen.... hehe, de beloofde regen. Het korte buitje stelde niks voor en om kwart voor 4 waren we weer in de bikeshop. Lekker nat. Even een cappucino en wandelend terug naar het hotel: douchen, schoon aankleden en op weg naar het restaurant na het schrijven van de avonturen van vandaag. Het is 18 uur en 19 graden, yiha.
Voor het eten heeft Anke volgende week donderdag 29-11, op onze laatste vrije NZ dag, nog zwemmen met dolfijnen in Kaikoura geboekt.
Bij de Olive Tree hebben we heerlijk gegeten, vegetarisch voor Anke en chicken for me, met een heerlijk dessert: Anke een Pavlova (opzoeken) en een bananensplit. Beide heerlijk, maar de buikjes zaten oh zo vol, pfffff. En wie zien we binnen komen lopen voor een decaf koffie, Sharon ! Die is terug van een deel van de Milford track. Samen lopen we terug naar het hotel. Charles komt over een half uur terug. We gaan op tijd naar bed voor de grote dag van morgen. Ik probeer vanavond nog wat foto’s te posten, want de komende 2 dagen zitten we zonder internet, in the middle of nowhere.
Wij gaan 60 km. fietsen vandaag, Sharon wandelen en Charles auto rijden: zo heeft iedereen de ruimte om zijn eigen invulling aan de vakantie in NZ te geven, mooi. Vanochtend om half 8 waren wij op, breakfast in ons hotel Fjordland te Anau. We zagen nu pas, dat je er ook kan ping pongen, biljarten en TV kijken.
Te Anau is de wandelhoofdstad van de wereld, vanwege de Milford, Routeburn en Kepler tracks. Te Anau was belangrijk voor de Maori (voordat de europeanen kwamen) belangrijk als stopping point van Oost en naar West om voedsel te vergaren. Te Anau, wordt verteld, is vernoemd naar de dochter van Hekela, een chief van de Waitaha tribe. Later, vanaf 1948, werd het uitgelegd als “the cave of the swirling water”.
We hebben ons diner voor vanavond om 18 uur in de Olive Tree gereserveerd om te kunnen Skypen met alle 4 de kids vanuit Kopenhagen (3 en Rikke dus). Jammer, maar dat gaat waarschijnlijk niet door, want de jongelui willen uitslapen na lange Kopenhaagse nachten... . Nou ja, dan zijn we vroeg thuis en zien we ze volgende week weer.
We zijn langs het Lake Te Anau naar de bikeshop gewandeld om onze fietsen op te halen. Die stonden klaar en met enkele trail instructies konden we op pad naar Manapouri en retour naar Te Anau, de bekende Lake2lake trail. Het blijkt slechts 30 km.
Lekker langs de rivier de Waiau, geen toeristen, 1 meisje op een MTB kwamen we onderweg tegen en het werd stiller en stiller: nomansland, alleen het voortdurend ruisen van de rivier en fluitende vogels. Ook wel oppassen, want er staan bordjes, dat het water in de rivier snel kan stijgen bij regenval en vandaag zou het regenen. Onderweg moesten we inderdaad een watertoevoer naar het lake doorkruisen, maar dat water stond gelukkig laag. Om kwart voor 12 kwamen we in Manapouri aan: een stad zo groot als de huizen rondom het veerpunt in Culemborg: 700 mtr. Naar links, 700 mtr. Naar rechts en je bent er door heen. Hier vandaan maken we morgen de overnight cruise in de Doubtfull Sound/fjord. Volgens de waitress zijn ze gisteren op onze tocht zelfs walvissen tegengekomen in de Abel Tasman Sea. Dat belooft wat, sowieso, want Carla en Rex waren dol enthousiast.
In Manapouri hebben we gelunched in een voormalige kerk, heel toepasselijk de Church geheten. Dit gebouw is vanuit Canvergill (meest Zuidelijke puntje van NZ) hier naar toe verscheept en is een Mexicaans en Chinees restaurant geweest en is nu een bar/restaurant. We hebben lekker gegeten, tosties besteld en opgegeten op het terras op de 1e verdieping in de ..... zon, zon, zon!!! Het geluk hangt ons aan de kont.
Naast de Church zit onze breakfast voor morgenochtend: Cafe&Dairy, vanaf 7 uur open! Tijd genoeg morgenvroeg, want we moeten ons voor 9 uur melden voor onze boottocht en vanuit Te Anau is het maar 20 minuutjes met de auto.
Om half 2 vertrokken we weer vanuit Manapoeri en in een stevig tempo (let op het illustere rijtje: Leontine van Moorsel, Marianne Vos en Anke Weenink, wat een bikkel) waren we om half vier bijna in Te Anau en toen.... hehe, de beloofde regen. Het korte buitje stelde niks voor en om kwart voor 4 waren we weer in de bikeshop. Lekker nat. Even een cappucino en wandelend terug naar het hotel: douchen, schoon aankleden en op weg naar het restaurant na het schrijven van de avonturen van vandaag. Het is 18 uur en 19 graden, yiha.
Voor het eten heeft Anke volgende week donderdag 29-11, op onze laatste vrije NZ dag, nog zwemmen met dolfijnen in Kaikoura geboekt.
Bij de Olive Tree hebben we heerlijk gegeten, vegetarisch voor Anke en chicken for me, met een heerlijk dessert: Anke een Pavlova (opzoeken) en een bananensplit. Beide heerlijk, maar de buikjes zaten oh zo vol, pfffff. En wie zien we binnen komen lopen voor een decaf koffie, Sharon ! Die is terug van een deel van de Milford track. Samen lopen we terug naar het hotel. Charles komt over een half uur terug. We gaan op tijd naar bed voor de grote dag van morgen. Ik probeer vanavond nog wat foto’s te posten, want de komende 2 dagen zitten we zonder internet, in the middle of nowhere.
