Dinsdag 26 juli Een dag te laat

Dinsdag 26 juli Een dag te laat

Vannacht ging de Tramuntana tekeer met veel lawaai. Van alles en nog wat vloog buiten door de lucht: lege plastic flessen, papier, tuinstoelen, etc.. De Tramuntana is een harde wind, die vanuit de Pyreneeën naar de kust waait vanwege de koelere en dus zwaardere lucht in de bergen. Een beetje a la de Mistral. Aan o.a. deze wind heeft de Costa Brava (wilde kust) haar naam te danken.

Vanochtend weer eens met de mountainbike naar het bakkertje geweest. Ik kan merken, dat ik beter getraind ben dan vorig jaar. Na het ontbijt fietsen we naar de stad: Llevante, de boekwinkel en Capabro. Na de boekwinkel (Anke heeft 2 boeken aangeschaft) landen we op een terras en blijven daar een paar uurtjes. We praten uitgebreid over ‘het leven’; onze kinderen, familie, vrienden en over onze sterktes en potentieel. We prijzen ons rijk. Daarna staan we weer met onze voetjes op de grond en doen gewoon weer boodschappen.

Het is al bijna 16 uur als we terug komen uit de stad. Rugzak met boodschappen uitpakken, kopje thee zetten en wat te knabbelen op ons terras (koekje, druiven en wortel). Het is ondertussen 27 graden en dat blijft de hele maand juli zo. Anke duikt haar boek in en ik zet definitief een nieuw slot in onze ijzeren voordeur. De sleutelbossen (en die van Robert) passen we aan. De wifi krijg ik (nog) niet aan de praat.

Om 21 uur hebben we een tafel voor 3 personen gereserveerd bij Gaia aan de Place de Catalunya, waar we samen met Hesham gaan eten. We lopen er om half 9 naar toe. Onderweg horen we muziek op de Puig Rom, er staat op die plek geen huis en het lijkt uit de struiken te komen. Ik ga op onderzoek uit en het blijkt de ringtone te zijn van een mobiel, die aan de kant van de weg ligt. Er wordt gebeld door ma femme. Dat zal een Fransoos zijn, dus Anke neemt aan en de andere kant is blij. Anke geeft aan dat ze een robe rouge aan heeft (rode jurk) en lopend op weg is naar Gaia. We spreken af op de Place de Catalunya. Hij blijft maar bellen, want vertrouwt het blijkbaar nog niet dat we komen. Uiteindelijk staat een jonge Fransman zenuwachtig te bellen en laat zien dat hij “onze” telefoon belt. Hij blij. Wij denken, ah mooi: hij gaat een vindersloon geven, waarmee we ons diner bij Gaia kunnen betalen helaas. Een handshake en dat is het.

Hesham komt stipt op tijd. We delen verhalen uit de oude doos over Irene, Yvonne (moeder van Loes) en natuurlijk Loes. Het is gezellig, we kunnen met hem lachen ondanks zijn verdriet. Hij is 73 jaar, werkt nog steeds als arts en heeft een dochter en zoon in de buurt wonen. Zijn dochter werkt in de advocatuur na een zangcarrière van 10 jaar. Zijn zoon is gescheiden en heeft een zoon van 13 jaar. Daar brengt Hesham graag de tijd mee door. Zijn grote familie (12 broers en zussen) woont nog steeds in Damascus, Syrië. Overigens is de situatie daar voor zijn familie erbarmelijk en gaat zijn halve pensioen er heen.

Gaia is weer uitstekend met o.a. Cava rosé en kabeljauw met mangosaus, wow. Om half 12 stappen we op. Hesham nodigt ons uit voor een doorzakkertje aan het strand in zijn favoriete bar/restaurant Panoramic. We drinken Aperol, bier en tonic en nemen nog wat ijs, want het is nog steeds lekker warm. We bekijken alle mensen, die nog aan de wandel- of op versiertour zijn. Het is nog hartstikke druk op de boulevard met toeristen, verlichte zandkastelen en verkopers van schoenen, kleden, etc..

Om half 1 sluit de tent. Hesham woont dichtbij. Hij brengt ons met zijn auto terug naar het appartement, zodat we niet hoeven te lopen. Hij is er lang niet geweest en geniet van de rondleiding. We spreken af om deze week nog wat samen te doen.

Geen idee hoe laat het was toen we naar bed gingen. Het was wel weer een leuke dag, waarin geen ruimte was voor mijn bloglezers. Oeps…. vergeten. Alsnog, een dag te laat.